وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا ۖ َ(اعراف/180)
ایستاده بودم و اسامی تعدادی از نونهالانی را که کنار هم در جایی ردیف نوشته شده بود نگاه می کردم.
نه تنها بعض آنها را تاکنون نشنیده بودم بلکه قادر به خواندن برخی هم نبودم.
در میان اسامی به اسمی برخوردم که خاطرم می آید در زمان دانش آموزی از اسامی جدیده بود و امروز از معمولی ترین اسامیست؟!!
نمی دانم الهه ی فلان و نامدار شخصیت افسانه ای که معلوم نیست از کجای تاریخ به یک باره سر درآورده است و چه مسما و معنایی دارد و چه نواقصی در میان اسامی ایرانی و اسلامی که سال هاست بر سر زبان ها بوده است وجود دارد که بر اثر جو روانی و چشم هم چشمی دیگران به این اسامی رو آورده ایم.
در آیینی هستیم که پیامبرش فرمود اگر کسی چهار پسر داشت و نام یکی را هم نام نکرد بر من جفا کرده است و ما تنها پسر و فرزندمان را به نام و نسبی می گذاریم که حتی تلفظش بر جامعه باسوادمان سخت است!؟
از لجاوت با اعراب اسم عربی را تحریم می کنیم و آنها را دارای حمیت جاهلانه می خوانیم!؟
اسم معصوم علیه السلام که همگی باتفاق دارای معانی نیکویی هستند(محمد ：ستایش شده ، علی ：بزرگ، حسن و حسین ：نیکو ، سجاد ： بسیار سجده کننده ، باقر：شکافنده علم ، صادق ：راستگو ، کاظم ： فروبرنده خشم ، رضا： رضایت دهنده ، تقی： پرهیزکار ، نقی ： پاک ، مهدی：هدایت کننده) را محجور کرده و از همزاد پنداری فرزندمان با کسانی که واقعا در تاریخ انسان هایی با همان معانی و ویژگی ها بوده اند احتراز می کنیم و به کدام فکر و اندیشه سراغ صدها اسم بی مسما می رویم که فقط بخواهیم ایرانی بودن خود را اثبات کنیم و حتی از اسامی مرسومی که سال هاست در فرهنگ عامه نسوخ کرده است نیز بیزاری می جوییم.
به نظر می رسد قهقرایی که امروز گریبان را ما گرفته فراتر از مساله اقتصاد و بن بست ی و قحط الرجالی و. است و فرهنگ ما به محاق پسرفت رفته است و تنها آنچه بر نوک بینی است دیده و از ایرانی بودن (که یادآور پاسخ جاهلان به پیامبران با تعبیر قرآنی اساطیر الاولین است) به همین ظواهر اکتفا کرده ایم ؛ یادی کنیم از بزرگ مردی که سی سال در زنده نگاه داشتن پارسی رنج برد و اینگونه بی هیچ تعصب قومی و قبیله ای فرمود：
اگر نام خواهی به هر دو سرای
به نزد نبی و وصی گیر جای
درباره این سایت